نا موجود

این کتاب، نه خواسته و نه می‌خواهد سرنوشت چهار دلاورمرد خدایی احمد متوسلیان، تقی رستگار، سیدمحسن موسوی و کاظم اخوان را معلوم کند؛ فقط روایتی است ناگفته با عقبه‌ی بیست‌و‌پنج سال تحقیق، تفحص، فضولی، کنجکاوی، سرکشی و کنکاش در ایران و سوریه و لبنان. هر آن ‌کس را که نام، یاد، بو، عطر، خاطره، ذکر و نگاهی از حاج احمد داشت، دیدم، چشیدم، شنیدم، بوییدم و نگاشتمش! قطعاً بسیاری از خاطرات که در این کتاب می‌‌‌‌خوانید، برای‌تان تعجب‌آور خواهد بود؛ چون بسیاری از آن‌چه را برخی نگفته‌اند، از سینه‌شان بیرون کشیده‌ام؛ و حتماً جای برخی خاطرات عجیب و غریب را در این‌جا خالی خواهید دید؛ چون موثق و مستند نبودند؛ همه‌اش دهان به دهان نقل شده، راوی اصلی و اولیه نداشتند و فقط خوراک سخنرانی‌های هیجانی و اسطوره‌سازی بودند و بس!  راحت‌اندیشان _  که باید فرصت‌طلبان و عافیت‌طلبان‌شان دانست _ ترجیح دادند خود را به ندانستن و فراموشی بزنند. بودند آنان که به هرچیز و به خصوص سرنوشت چهار عزیز، به ‌چشم منفعت‌طلبی سیاسی و ابزاری نگاه کرده و می‌کنند، وگرنه با روراست بودن و صداقت آنان، خیلی پیش از این‌ها سرنوشت آن عزیزان مشخص شده بود؛ و بودند بسیاری که به بهانه‌ی حفظ اسرار نظام، کم‌کاری و خیانت چندین ساله‌ی خود را در مسیر روشن شدن سرنوشت آن چهار عزیز، رنگ خدمت دادند و بهره‌های مادی بردند و امروز بر مسندهای معتبر تکیه زده‌اند. آن‌چه مسلّم است، روشن نشدن سرنوشت آن چهار عزیز، فقط با یک اجماع سیاسی ممکن گشته است تا به‌ خیال خودشان بهترین بهره و برداشت را از پرونده‌ی آنان ببرند!
         حمید داودآبادی